ปัจจุบันนี้เราอาจจะมีชีวิตสะดวกสบาย จนลืมสังเกตไปว่า จริง ๆ แล้วยังมีครอบครัวอีกมากมายที่อยู่ในสภาพยากจน ต้องกัดฟัน ทำงานหนัก เพื่อจะยืดหยัดใช้ชีวิตต่อไป 

        เช่นเดียวกับ อาม่าวัย 78 ปีชาวไต้หวันคนนี้ แต่ละเดือนแกมีรายได้แค่เงินคนแก่ 7,000 บาทจากรัฐบาล เลี้ยงดูหลาน 2 คนจนเติบโต แต่เมื่ออายุมากขึ้น แกก็ยิ่งกังวลมากขึ้น กลัวว่าถ้าตัวเองตายไป ไม่มีเงินคนแก่ก้อนนี้ หลาน ๆ จะมีชีวิตต่อไปยังไง ทุกครั้งพอคิดถึงเรื่องนี้ น้ำตาก็จะไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

        จากการรายงานของ SETN ลูกชาย ลูกสะใภ้ของอาม่าเสียไปตั้งแต่หลายปีที่แล้ว เหลือแค่หลานสาว 2 คนให้แกดูแล “ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ทุกครั้งเวลาจะออกจากบ้าน ข้างหน้าก็อุ้มคนนึง ข้างหลังก็แบกอีกคน” แต่แพร้พ ๆ หลาน ๆ ก็โต คนโตตอนนี้กำลังเรียนม.ต้น ส่วนคนเล็กเพิ่งจบประถม แต่ความกังวลของอาม่ากลับไม่ลดลงเลย ตรงกันข้ามกลับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ “ฉันกลัวว่าเวลาหลานออกไปข้างนอกจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทุกวันก็รอจนหลาน ๆ กลับบ้านมาจนครบถึงจะเบาใจ”

        นอกจากเป็นห่วงหลานแล้ว ทุกวันอาม่ายังต้องคิดว่าจะประหยัดเงิน หาเงินยังไง เพราะแค่เงินคนแก่เดือนละ 7,000 บาท จะพอเลี้ยงคน 3 คนได้ยังไง ? 

        ดังนั้นเพื่อแก้ไขปัญหานี้ เพื่อให้หลาน ๆ ได้เรียนต่อ และได้ไปเที่ยวทริปจบประถมกับเพื่อน ๆ อาม่าก็เริ่มประหยัดมากขึ้น แถมยังปลูกผักกินเอง แกบอกว่า “ฉันแก่แล้วกินน้อย ๆ หน่อยไม่เป็นไร บางครั้งก็มีคนเอาอาหารมาให้ฉันกิน แต่หลาน ๆ สองคนกำลังโต ต้องหาซื้อเนื้อสัตว์ให้กิน พวกแกก็รู้ความ เวลาเห็นเด็กคนอื่นมีเสื้อผ้าของเล่นใหม่ ๆ ก็ไม่เคยมางอแง มีอะไรก็ใช้อันนั้น”

        แต่อาม่าก็อายุ 78 แล้ว ไม่เพียงสุขภาพแย่ลงเรื่อย ๆ แต่ยังบาดเจ็บง่ายขึ้น ทำให้แกใช้ชีวิตอยู่แค่รอบ ๆ บ้านเท่านั้น “ฉันไม่ค่อยกล้าออกไปไหน กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วจะกลายเป็นภาระหลาน” ทุกคำทุกประโยคของแกล้วนคิดเพื่อหลาน แม้แต่เรื่องทริปจบชั้นประถมของหลานก็ไม่ยกเว้น “ผลการเรียนก็ใช้ได้ ไม่รู้จะทำยังไง ไม่มีพ่อแม่คอยสอน อาม่าก็สอนไม่เป็น”

        จริง ๆ แล้วหลาน 2 คนรู้ความมาก อย่างน้อยก็ดูแลตัวเองได้มากกว่าเด็กวัยเดียวกัน ทุกวันก่อนไปโรงเรียนหลานจะบอกแกว่า “เดินระวัง ๆ นะอาม่า เดี๋ยวจะลื่นล้มในห้องน้ำ”, “อย่าลืมปิดแก๊สนะ”, “อย่าลืมกินยา แล้วก็อย่าไปซนที่ไหนด้วย” ทุก ๆ ประโยคแสดงความเป็นห่วง กลัวว่าอาม่าจะจากพวกเธอไป เหลือให้พวกเธอต้องใช้ชีวิตตามลำพัง พอเรียนเสร็จ พวกเธอก็จะรีบกลับบ้านมาช่วยงาน ซาวข้าว หุงข้าง ทำอาหาร แบ่งเบาภาระของแก แม้แต่พรในวันเกิด ก็คือขอให้อาม่าอายุยืน อยู่กับพวกเธอไปนาน ๆ

        หลานสาววัย 12 ปียังมีอีกหนึ่งความปรารถนาคือ สองพี่น้องอยากเปิดร้านกาแฟในเมืองด้วยกัน โดยมีพี่สาวทำขนม ส่วนเธอทำกาแฟ เพราะทำอย่างนี้ไม่เพียงสามารถอยู่ใกล้ ๆ คอยดูแลอาม่า ยังสามารถมีรายได้ เอามาดูแลครอบครัว เธอบอกว่า “อยากให้ทุกคนในครอบครัวมีชีวิตดี ๆ และตัวหนูเองก็มีโอกาสได้ช่วยเหลือคนอื่น”

แปลและเรียบเรียงโดย พันหมื่นเหตุผล