จูดี้ กลันซ์ ซิดนีย์(Judi Glunz Sidney)  เจ้าของรีสอร์ทแห่งหนึ่งใน โคโลเนียล บีช รัฐฟลอริด้า มักจะชอบเดินไปเก็บขยะตามชายหาดทุก ๆ วัน วันหนึ่งขณะที่เธอเดินเก็บขยะอยู่นั้น ก็พบขวดพลาสติกอันหนึ่ง เมื่อเธอเก็บขึ้นมาเพื่อเตรียมจะทิ้งในถุงขยะนั้นก็สังเกตเห็นเงินและกระดาษในนั้น ตอนแรกนึกว่าใครบางคนลืมทิ้งไว้ แต่เมื่อเธอนำกระดาษเหล่านั้นออกมาดูก็พบกว่าในกระดาษเหล่านั้นมีอักษรเต็มไปหมด

    จูดี้  เห็นชื่อของหญิงคนหนึ่งในกระดาษนั้นชื่อ เบเวอร์ลี สมิธ (Beverly Smith) ซึ่งเธอเป็นคนเขียนจดหมายฉบับนี้ มีข้อความว่า "สามีของฉันชื่อ กอร์ดอน สก็อตต์ สมิธ (Gordon Scott Smith) เป็นคนที่รักการท่องเที่ยวมาก โทรบอกฉันว่าเขาไปถึงที่ไหนบ้าง" หลังกระดาษเป็นเบอร์โทรติดต่อของเธอ ตอนนั้นเองจูดี้จึงเข้าใจแล้วว่าภายในขวดนี้ที่เห็นเหมือนทรายนั้น ในความเป็นจริงแล้วนั้นเป็นขี้เถ้ากระดูกของกอร์ดอน

    แต่สิ่งที่ทำให้จูดี้รู้สึกซึ้งใจมากก็คือกระดาษใบที่สอง ที่เขียนโดยลูกชายของโรส (Ross) ซึ่งโรสคือคนที่พบขวดนี้เป็นคนแรก บนกระดาษเขียนว่า "โรสค้นพบเมื่อเดือนกรกฎาคม ปี 2013 ชายหาด อิสลาโมราดา รัฐฟลอริดา และได้โทรไปหาภรรยาของเขาบอกเธอว่าสามีของเธอมาถึงที่ไหนแล้ว ภรรยาของเขาดีใจมาก เงินเหล่านี้ในขวดเป็นค่าใช้จ่ายในการโทรศัพท์กลับไปหาภรรยาเพื่อบอกข่าวว่าสามีถึงไหนแล้ว หากว่าคุณพบขวดนี้โปรดช่วยโทรบอกเธอด้วย จากนั้นคุณก็เขียนกระดาษโน๊ตแผ่นใหม่ใส่เข้าไป เพื่อให้สามีของเขาได้เดินทางท่องเที่ยวต่อไป!"

    หลังจากนั้นไม่นาน เรื่องราวของเขาก็กลายเป็นที่สนใจมากขึ้นและทราบภายหลังว่า กอร์ดอนจากไปเนื่องจากเลือดคลั่งในสมอง นี่เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ความฝันของกอร์ดอนเป็นจริงได้  

    ทำให้ภรรยาของเขาตัดสินใจทำสิ่งนี้โดยการนำกระดูกขี้เถ้าของกอร์ดอนใส่ลงในขวดพลาสติกและเขียนโน๊ตพร้อมเงินจำนวนหนึ่ง เพื่อให้คนที่เก็บได้ส่งมันต่อ ๆ ไปในมหาสมุทร

    ไม่รู้ว่าสักวันหนึ่งจะมาถึงหาดในประเทศไทยไหมนะ หวังว่ากอร์ดอนคงจะได้ท่องเที่ยวไปทั่วทุกมุมโลกเลยนะ

เรียบเรียงโดย thousandreason