เมื่อพูดถึง "นิทาน" คนไทยเราจะคุ้นเคยกับ นิทานอีสป (Aesop’s Fables) กันเป็นอย่างมาก เนื่องจากเป็นนิทานที่ได้รับความนิยมและเชื่อว่าเป็นที่รู้จักกันทั่วโลกมากที่สุดรวมถึงในประเทศไทยด้วย อีกทั้งยังได้สอดแทรกข้อคิดคติสอนใจไว้ในทุกเรื่องราว วันนี้แอดจะนำเสนอ เรื่องกบเลือกนาย เชื่อว่าหลายคนคงเคยได้ยินได้ฟังมาแล้วบ้าง ไม่เป็นไร มาทบทวนด้วยกันอีกครั้งนะ

        กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกบฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ในทะเลสาบกันอย่างอิสระเสรี พวกมันมีความสุขเรื่อยมา แต่อยู่มาวันหนึ่ง ซึ่งก็เป็นเหมือนกับทุก ๆ วัน ที่พวกกบจะออกมารวมกลุ่มและส่งเสียงร้อง " โอ๊บ...โอ๊บ ๆๆๆ" อย่างที่รู้กันพวกกบชอบแข่งประสานเสียงกันตามปกติ ไม่มีใครเป็นนายใคร ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน และแล้ววันหนึ่งก็มีกบตัวหนึ่ง ออกความคิดเห็นขึ้นมาว่า 

    "ทำไม? พวกเราถึงได้มีเสียงร้องที่แสนจะห่วย อย่างนี้ก็ไม่รู้นะ ดูสิ จะพยายามดัดหรือหนีบเสียงเท่าไหร่ ๆ ก็ ไม่เห็นว่าจะไพเราะขึ้นมาได้เลยสักน้อยนิด ยังไง ๆ ก็ยังออกมาเป็นเหมือนเดิมอยู่นั่นแหละคือ  โอ๊บ...โอ๊บ ๆๆๆ  ได้อย่างเดียวจริง ๆ " กบตัวอื่น ๆ จึงเข้ามาสมทบ 

    "ใช่เลยหละ...ดูอย่างพวกนกสิ จะร้อง จิ๊บ ๆๆ จิ๊กกุๆๆ แสนที่จะไพเราะ หรืออย่างพวกแมลงไง มันจะส่งเสียง ริน ๆๆๆ ที่แสนจะไพเราะ ว่าไหม...ว่าไหม พวกเรา..." กบทุกตัวให้มีความเห็นพ้องต้องกันไปหมดทุกตัว

    และแล้วก็มีกบวัยรุ่นตัวหนึ่งพูดออกมาว่า "ขอบคุณฝูงกบทุก ๆ ตัวที่มาประชุมในวันนี้" กบวัยรุ่นกล่าว "พวกเราเคยอาศัยกันแบบอิสระมาเนิ่นนาน แม้จะไม่มีปัญหาน่ากังวลใจมากนัก แต่ฉันคิดว่าเราควรจะมีหัวหน้าและกฎหมายมาปกครองพวกเรานะ" เมื่อกบวัยรุ่นเอ่ยเรื่องที่อยากแถลง คุณลุงกบตัวหนึ่งก็ตะโกนถามขึ้นมา "แล้วใครกันเล่าที่จะมาเป็นเจ้านายของเราและออกกฎหมายเหล่านั้น ?" กบวัยรุ่นครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงตอบออกมาว่า "เอาอย่างนี้ ฉันจะไปขอจากท่านเทพจูปิเตอร์มาให้ ท่านต้องช่วยจัดการได้แน่" กบทุกตัวล้วนเห็นด้วย 

    เช้าวันต่อมา กบวัยรุ่นได้ออกเดินทางไปพบท่านเทพจูปิเตอร์ เมื่อไปถึงท่านก็ต้อนรับกบน้อยตัวนี้เป็นอย่างดี "อุตส่าห์เดินทางมาไกลขนาดนี้ เจ้ามีเรื่องอะไรให้เราช่วยหรือกบน้อย ?" ท่านเทพจูปิเตอร์ถามด้วยความเป็นห่วง "ฝูงกบของพวกกระผมไม่มีผู้ปกครองหรือกฎหมายอะไรเลยขอรับ ผมเลยอยากให้ท่านช่วยมอบหัวหน้าให้สักคน" กบวัยรุ่นขอร้อง

     "โธ่ นึกว่าเรื่องอันใด ที่แท้กบอย่างเจ้าก็อยากมีเจ้านายบ้างนี่เอง" ท่านเทพจูปิเตอร์พูดแบบยิ้ม ๆ "เอาอย่างนี้ เจ้าเดินทางกลับไปเถิด เราได้ส่งเจ้านายที่จะคอยปกครองฝูงกบไว้ที่บึงน้ำแล้ว" กบวัยรุ่นได้ยินดังนั้นจึงตื่นเต้นดีใจพร้อมกล่าวขอบคุณ "ขอบพระคุณท่านเทพจูปิเตอร์มาก กระผมจะไม่มีวันลืมพระคุณนี้เลย"

    เมื่อกบวัยรุ่นเดินทางกลับมาก็เห็นฝูงกบทั้งหลายต่างไปยืนรุมล้อมกันที่กลางบึง และสิ่งที่พวกมันล้อมอยู่คือ "ขอนไม้" ที่ลอยลงมาจากฟากฟ้าโดยไม่มีใครรู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร แต่เจ้ากบวัยรุ่นรู้ได้ทันทีว่าสิ่งนี้คือเจ้านายใหม่ของพวกมันนั่นเอง "พี่น้องกบจ๋า ที่เห็นอยู่นี้ไม่ใช่ขอนไม้ธรรมดา ๆ แต่นี่คือเจ้านายใหม่ที่เทพจูปิเตอร์มอบให้กับพวกเรา"  กบทั้งหลายก็ร้อง "อ๋อ อย่างนี้นี่เอง เจ้านี่เก่งไม่เบา ส่วนท่านเทพก็ช่างมีเมตตาต่อพวกเราเหลือเกิน" คุณลุงกบชื่นชมความพยายามของกบวัยรุ่น แล้วกบทุกตัวต่างโห่ร้องดีใจ พร้อมคำนับขอนไม้ผู้เป็นเจ้านายใหม่อย่างปลื้มใจ

    เวลาผ่านไปหลายวัน ดูเหมือนว่าเจ้านายคนใหม่ก็ได้แต่นอนเฉย ไม่ว่าอะไร ทำให้ฝูงกบกลับมาประชุมกันอีกครั้ง ว่า "ทำไมเจ้านายของเราถึงไม่เคยพูดจาหรือทำอะไรบ้างเลยล่ะ?" 

    คุณลุงกบถามกบวัยรุ่น "ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละคุณลุง เอาแบบนี้ไหม ฉันไปขอเจ้านายใหม่กับเทพจูปิเตอร์อีกครั้งดีกว่า เผื่อท่านจะหาเจ้านายที่ดีกว่านี้มาให้" ว่าแล้วเจ้ากบวัยรุ่นก็ออกเดินทางไปพบท่านเทพจูปิเตอร์อีกรอบ เมื่อไปถึงท่านเทพจูปิเตอร์ก็ถามว่า "มีเรื่องอะไรอีกเล่าเจ้ากบน้อย?" กบวัยรุ่นก็เล่าว่า "คือกระผมอยากจะขอเจ้านายใหม่ครับ เจ้านายที่ท่านส่งมาให้ตอนนั้นวัน ๆ ไม่เห็นทำอะไรเลย ไม่พูดไม่จา" 

    ท่านเทพจูปิเตอร์ก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เริ่มโมโหหน่อยๆ ว่า "ได้สิ ! อยากมีเจ้านายใหม่เพราะไม่พอใจคนเก่าใช่ไหม" กบวัยรุ่นตอบ "ใช่ครับ" 

    "เอ้า กลับไปที่บึงเถิด เราส่งเจ้านายใหม่ไปให้แล้ว ตั้งแต่วันนี้ไป นี่คือนายของพวกเจ้า เราเตือนพวกเจ้าแล้วนะ ว่าอย่ามานั่งเสียใจภายหลัง" พอได้ยินดังนั้น กบวัยรุ่นก็ดีใจมาก จึงรีบเดินทางกลับบึงทันที 

    ในตอนแรก เมื่อฝูงกบเห็นนกกระสาก็พากันตื่นเต้น และไม่แน่ใจว่ามันคือตัวอะไร จนกระทั่งนกกระสาแนะนำตัวเองว่าเป็น "นกกระสา" พวกกบทั้งหลายก็ยิ่งดีใจใหญ่ เพราะพวกมันอยากร้องเสียงเหมือนนกมานานแล้ว และขอร้องให้นกกระสาช่วยสอนร้องเพลงแบบนกให้กับพวกกบด้วย แต่แทนที่นกกระสาจะสอนร้องเพลงอย่างที่พวกกบเรียกร้อง แต่นกกระสากลับส่งเสียงร้อง "แกล๊ก ๆๆ แล้วลงมือจับพวกกบกินเป็นอาหารทันที"  ในตอนนั้นเองก็พอดีกับที่แต่เจ้ากบวัยรุ่นเดินทางมาถึงบึง เมื่อเห็นดังนั้นก็ต้องตกใจมาก เพราะเจ้านายใหม่ของพวกมันคือ "นกกระสา" และกบพี่น้องทั้งหลายกำลังวิ่งหนีกันอย่างโกลาหล พร้อมคิดในใจว่า "ไม่น่าไปขอร้องให้ท่านเทพจูปิเตอร์หาเจ้านายใหม่ให้เลย"

     กบวัยรุ่นจึงรีบเดินทางไปร้องต่อท่านเทพจูปิเตอร์อีก ขอให้เอานกกระสากลับไปเสีย และให้ส่งนายใหม่มาแทน ท่านเทพจูปิเตอร์จึงกล่าวว่า "เมื่อก่อนอยู่กันสบาย ๆ อยู่ดี ๆ แล้ว พวกเจ้าก็ไม่พอใจ เมื่อเกิดเรื่องขึ้นเช่นนี้ พวกเจ้าก็ต้องทนเอาหน่อยนะ" ....

    นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : การไม่มีเจ้านายมาคอยปกครองเลย ยังดีกว่าให้คนนิสัยโหดร้ายมาคอยควบคุม และอีกแง่คิดคือ ความต้องการที่ไม่รู้จักจบสิ้น อาจนำภัยมาสู่ตัวเองได้ นี่ก็เป็นนิทานสอนใจให้กับน้องๆ หนูเกี่ยวกับการมักมาก จนสุดท้ายก็อาจนำภัยมาสู่ตนเองได้นะคะ

ที่มา : kapook