ชีวิตชนบท ที่ไม่ได้สวยงามเหมือนอย่างในโฆษณา ใครบอกว่าเรียบง่าย มีความสุขสบาย อยากให้ลองมาใช้ชีวิตในชนบทที่ไม่ใช่เมืองท่องเที่ยวดูสักครั้ง อยากให้มาสัมผัสชีวิตที่ไม่มีร้านข้าว ไม่มีเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญ ไม่มีระบบขนส่งสาธารณะ

    ในโฆษณามักจะมีภาพจำของชาวบ้านในชนบท ที่แต่ละคนต่างยิ้มแย้มแจ่มใส ถือจอบ คราด แห ใช้ควายไถนาในพื้นที่ของตัวเองเพื่อทำมาหากิน กินอิ่มนอนหลับกับบรรยากาศบ้านนอกที่สวยงาม นอนดูพระอาทิตย์ตกดินที่เถียงนาหน้าบ้าน แต่ทว่าในความเป็นจริง มันไม่ใช่แบบนั้นไปซะหมด กลับกันชาวบ้านในชนบทยังอยู่ห่างไกลจากความเจริญอีกมาก ทั้งในเรื่องของระบบขนส่งสาธารณะ การเข้าถึงบริการด้านสาธารณสุข การศึกษา ถนนหนทาง และอื่น ๆ อีกมากมายที่คนที่อยู่กับความเจริญมาทั้งชีวิต อาจจะไม่มีวันเข้าใจ

    เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เฟซบุ๊ก วันนั้นเมื่อฉันสอน ของคุณครูท่านหนึ่ง ได้ตีแผ่ชีวิตในพื้นที่ จ.ชัยภูมิ ชีวิตชนบทที่ไม่ได้สวยงามเหมือนอย่างในโฆษณา ใครบอกว่าเรียบง่าย มีความสุขสบาย อยากให้ลองมาใช้ชีวิตในชนบทที่ไม่ใช่เมืองท่องเที่ยวดูสักครั้ง อยากให้มาสัมผัสชีวิตที่ไม่มีร้านข้าว ไม่มีเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญ ไม่มีระบบขนส่งสาธารณะ

    คุณครูรายดังกล่าวเล่าว่า การไม่มีระบบขนส่งสาธารณะ ทำให้เด็ก ๆ ต้องหัดขี่มอเตอร์ไซค์กันตั้งแต่ชั้น ป.5 เพื่อไปโรงเรียน ทั้งที่ไม่มีใบขับขี่ ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยง แถมทำผิดกฎหมาย หลายบ้านต้องเอาซาเล้งพ่วงข้าง เพื่อทำเป็นรถโดยสารรับ-ส่งไว้ขนคนแก่และลูกหลานยามเจ็บไข้ได้ป่วย อีกทั้งถนนหนทางก็ยิ่งแย่ เป็นหลุมเป็นบ่อต่าง ๆ ทำให้คนเข้าไม่ถึงการรักษาพยาบาล

    ซึ่งก็เกี่ยวเนื่องกันเป็นลูกโซ่ ตัวอย่างเช่น เมื่อถนนหนทางไม่เป็นใจ เด็กบางคนถูกหมากัด ก็ไปฉีดยาไม่ได้ เพราะสถานพยาบาลอยู่ห่างจากบ้านไปไกลถึง 20 กิโลเมตร ไม่มีขนส่งใด ๆ ผ่าน แม้จะฉีดยาฟรี แต่ราคาของการไปรับการรักษานั้นแสนแพง การเดินทางไปสถานพยาบาลมีวิธีเดียวคือการเหมารถ และค่ารถนั้นครั้งละ 500 บาท

    คุณครูเล่าต่อว่า ค่าใช้จ่ายดังกล่าวพวกเขาจะไปหามาจากไหน ดังนั้นเมื่อเจ็บป่วยก็ต้องลุ้นว่ามันจะหายเอง จึงง่ายกว่าการเดินทางไปรักษา เกิดเป็นคนจนก็ต้องเสี่ยงหน่อย ถ้ารอดก็มีชีวิตอยู่ต่อ ถ้าพลาดก็ตาย เมื่อเป็นคนจนก็ไม่มีสิทธิ์ป่วย เพราะถ้าป่วยก็เท่ากับถูกปล่อยให้ตาย

    หากมีเรื่องราวคดีความ จะไปแจ้งตำรวจ สถานีตำรวจก็ไกล เรื่องเล็กน้อยต้องปล่อยผ่าน ทุกอย่างอยู่ตามมีตามเกิด ด้วยเหตุนี้แต่ละบ้านจึงต้องทำงานหาเงินเพื่อออกมอเตอร์ไซค์ เพราะไม่อย่างนั้นไปไหนไม่ได้ เงินที่ควรจะได้เอาไปพัฒนาคุณภาพชีวิตส่วนอื่นก็ต้องมาหมดไปกับการขนส่งและการซ่อมบำรุงรถที่เกิดจากถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อ

    เมื่อมาถึงเรื่องถนน ก็จะพบว่าถนนในชนบทนั้นไม่มีไฟส่องสว่าง ถนนหนทางมืดสนิท ผู้หญิงอย่าหวังจะกล้าขับ หน้าฝนถนนมีโคลนตมสาดเต็มกระจกหน้า ขับรถสวนกันก็ต้องหยุดให้รถเล็กไปก่อนเพราะน้ำจะกระเซ็นใส่  เมื่อเข้าหน้าร้อน-หน้าหนาวฝุ่นบนถนนก็คละคลุ้งจนมองไม่เห็นทาง รถมอเตอร์ไซค์ที่ขี่ตามหลังรถใหญ่ไปต่อไม่ได้ ฝุ่นเข้าตาและต้องสูดไปเต็มปอด

    คุณครูท่านนี้ได้ยกตัวอย่างถนนที่เป็นเส้นทางเชื่อมต่อโรงเรียน 3 แห่ง ระบุว่า พังแล้วพังอีกเป็นปี ๆ โดยไม่มีการซ่อมแซมจากทางการ เมื่อถนนเป็นแบบนี้ ใครจะอยากส่งลูกมาเรียนโรงเรียนที่ถนนพัง ๆ ทำไมการมีถนนดี ๆ ใช้งานจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเรา ผิดเหรอที่คนบ้านนอกอย่างเราอยากมีชีวิตที่ดีขึ้น ผิดเหรอที่บ้านเราอยู่ตรงนี้ ทำไมมันจึงต้องเป็นการรออย่างไม่มีจุดหมาย หรือเราไม่สมควรได้รับมัน ไม่สมควรได้มีชีวิตที่ดี

.

จากโพสต์ต้นฉบับ

ความเห็นจากชาวเน็ต

ที่มา : เฟซบุ๊ก วันนั้นเมื่อฉันสอน